Adýný koymadýðým bir oyun oynuyorum bu gün kendimle. Sýký pazarlýklar yapýyor ruhum, oyunu kaybetmemek için bedenimle. Vücudumda bazý izler býrakýyor ve ruhumda ýzdýrabý tadýyorum. Odamýn karanlýðýna raðmen, duvarlarýmdaki kýrmýzý lekelere bakýyorum. Morarmýþ dudaklarýmla sigaramý çekerken; Buðulanmýþ gözlerimle dumanýnda hayaller kuruyorum. Kurallarým basit aslýnda. Oyun oynamakta kolay, kimse görmediði için gecemin karanlýðýnda. Öncelikle bu oyunu oynaya bilmem için, birine aþýk olmuþ olmam gerekli. Yada þöyle söyleyeyim; Geride býrakýlmýþ, unutulmuþ, yalnýz ve periþan. Ýkinci kuralýmsa; Hergün bu oyunu oynamamýn sebebini hatýrlamak. Sebebi þöyle; Hergün kendime yaþadýðýmý hissettirmem gerekli. Yalnýzca acý, insana hayatta olduðunu hissettirir. Yalnýzca en büyük ýzdýraplar, yürekteki yangýnýn þiddetini hafifletebilir. Üçüncü, son ve en önemli kuralýmsa; Bu gün yine o gelmicek, yarýnda öyle. Ama sen bunu bildiðin halde, sözünü tut. Sevgili dönene kadar sakýn, Ölme...
02.57 17.10.2011
Burhan Karca
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.