aþka çalan sesimin tesellisine sýðýnýyorum
tutulurken içimin saðanaklarýna gözlerim
oysa kimse bilmiyor ve herkes benim
bir mutluluk türküsü söylediðimi sanýyor
düþlerimden çekip aldýðým
yârime
sarýlýrken sýmsýký
/vefam da güzel…/
ve bilmiyorlar da dudaklarýmýn
gülerken kýrmýzý kýrmýzý
ne çok kanadýklarýný
ki ele kalsa
hepten gülistanlýk içim dýþým
ne hasret
ne hüzün
ne de aþk sancýsý
/sevgi ki uðramýyor kýyýma köþeme
ne benim için ne kendi…/
ýslandýðýmda iliklerime kadar
sýrýlsýklam
bir aþký özlediðimi ve üþümenin
ne zalim þey olduðunu, çaresizliðimi
ve sýðýnmak istedikçe bir babanýn
þefkatli avuçlarýna, ana kokusuna
ki sýmsýcak
nasýl da çocuklaþtýðýmý
kimse bilmez
ben bilirim
bilmesine de gerek yoktur hiç kimsenin
çöktüðünde üstüme kara bulutlar
/sus, bilmesinler yüreðim
nasýl üþüdüðümü yalnýzlýktan…/
hayýr, kýnamýyorum hiçbir þeyi
takdir de ediyorum yalnýzlýðýmý üstelik
yalnýzlýk ki
doðuruyor her fýrtýna sonrasý benim için
sevildiðinden habersiz bir sevgiliyi
bir sevinç bir sevinç
ve sonra o korkuyla beklediðim
bin ah
olsun…
/bir ölüm uykusudur aþk biliyorum
yüreðime her dokunduðumda…/
biliyorum, beyhude bir tutkudur aþk
siz, bakmayýn falan filanýma
ki ne zaman tükense virgülüm, noktam
dökülür kirpiðimin ucundan
gece ölüsü bir sabaha
acýrým
/siz, bakmayýn sýký sýkýya sarýldýðýma
düþlerimden çekip aldýðým bir aþka…/
dokunmayýn þimdi, yaram sýzlar, aðlarým
güz mevsimim ve sarý siyah hüznümle
kalmak için kalmamýþsa geçerli bir sebebim
dokunmayýn
þuracýkta ölebilirim...
Saadet Ün-10.03.2012