Gözlerim Hâlâ Dinmedi

Bulutlara özenen bir saðanak var þimdi gözlerimde.
Kirpiklerim, çapaklarýn arasýnda sessiz çýðlýklarla boðuluyor.
Gözlerimse aklýnca can yangýnýmý söndürmekte,
oysa aðladýkça caným daha çok yanýyor..

Islak birer odundur aslýnda gözyaþlarý;
aðladýkça can yangýnýný alevlendiren,
caný daha çok yakan ve asla söndürmeyen..

Seni ne zaman hatýrlasam,
ne zaman yaðmur damlalarýyla beraber düþsen aklýma; ýslansam,
içimdeki sen de ýslanýr unutamadýðým anýlarýmla beraber.
Aklýma hemen gelir;
yaðmurda yürüdüðümüz o ýslak ve soðuk günler.
Üþüdüðünde hiç býrakmayacak gibi sýký sýkýya sarýlmalarýn mesela,
gökkuþaðýna çalan gözlerinle yüzüme bakýþlarýn sonra,
toprak kokulu nefesinle sevdiðini söylemen,
ardýndan ýslak bir tebessümün gözbebeklerimi emziren..

Güneþ siliyor yaðmuru bulutlara dokunarak.
Ama gözyaþlarýmý es geçiyor; gözlerim hâlâ ýslak..

Ellerimin özlem dolu ikliminde fotoðraflarýn..
Hiç deðiþmeyen güzel yüzüne,
gamzelerini öpen o masum gülüþüne,
gidiþinden kalma hüznümle.
Bir kere baksam,
bin kere hatýrlasam,
gözlerimin omzuna baþýný koyduðu anda
benimle beraber
bu þehir de yaðmur aðlýyor..

Gözlerim hâlâ dinmedi,
anýlarým ýslanýyor..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: