asýl içimde esiyor bu kar ve tipi
buzlar sallanýyor saçaklarýmdan
sessizce kendinden geçiyor sokaðým
kömür kokularý genzinde
pencere diplerim karlý
bal rengi gözlerim kar/a bakýyor
çatýlardan üfürüyor karlarým
evleri dövdükçe dövüyor fýrtýnalarým
düþlerim düþüyor eski bir baca
sýký sýký sarýyorum baþýmý
kulaklarýmda uðuldayan aþklarým
sevdim de varoldunuz,sevdim de yoktan
kimse dinlemezken sesinizi ne’ydiniz
kimse demezken seni seviyorum diye
böyle güzel güler miydiniz
bir dost köpek beklerdi kapý önünde
gülünüz deðmezdi elinize,kokmazdý bütün mahalle
sarhoþ olmadan kendinden geçmezdi aþýklar
hep kendine kendine yürürdü ayaklar
baþkasýnýn adýný anmazdý
duymadan sesimi,bir asker türküsü bile olsa
gözlerimi görmezdiniz fýrtýnalý sabahta
karlar eserdi düþlerinizde
saçaklarda buz sarkýttý sevgisiz hayat
neden gittiniz bir de nispet yaparak önümden
yok olan sevgiyi var etmeden
gerçekleri bir kalem gibi sivrilttiniz içimde
eridi siz gittikçe buzdan saraylarýnýz..
17. 2. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.