Palyaço
Yüzünü kaldýr gök, yüzümden.
Gözlerinin tam ortasýndaki o siyah nokta güneþime perde.
Adým, ayrýlýk sonrasý o son öpücük.
Adým adým ezen yüreðimi, gidiþinin düþürdüðü o son gölge…
Akýyor makyaj ve sýrýtýyor dünyaya sakladýðým hüzün.
Kaldýrmýyor aklým anlamsýz hiçbir vedayý,
Beni sen kaldýr palyaço.
Tenim yok artýk, dizimdeki yara bile vücudumla bütün.
Ellerim üþüyor,
Aðla sýcak yaþlarýný avuçlarýma, ýsýt beni.
Düþüyorum palyaço, tut.
Bir kaptan yakýyor içimde gemisini,
Ýçimdeki çocuk yüzme bilmiyor,
Kurtar palyaço…
Ben ne kadar yaþlansam aklým o kadar eskide kalýyor.
Unutamadýðým bir kuyruk acým var,
Kendime yediremediðim bir teselli…
Doyur beni palyaço.
Giden gelir mutlaka de,
Ve deniz hep mavi!
Sen kandýr beni…
Asma yüzünü sakýn, benim kadar üzgün olamazsýn.
Yanaklarýn kýrmýzý, utanýyor musun?
Göz kapaklarýnýn arasýndan sýzýyor yaðmur,
Yoksa teninden kýrmýzý boyalarý mý yýkýyorsun?
Yýkýyorsun palyaço,
Yýkýlýyor yüreðime inþa ettiðim bütün ibadethaneler.
Bir suç gibi iþlerken gideni iliklerime,
Masal kahramanlarým intihar ediyor birer birer…
Saçalým mý þimdi içimize gömdüðümüz bütün ölüleri saða sola,
Bir duaya muhtaçken küfredelim mi arkalarýndan?
Yarým kalmýþ savaþlarýmýzý kazanalým
Ve kazalým mezarlarýný baþka bir cehenneme.
Unutmak yok palyaço!
Unutmak imkansýz zaten.
Hatýrla sen de.
Zebanilerin böylesine acýmasýz oluþu,
Hiç aynaya bakmadýklarýndan deðil mi sence?
Yaz yaðmurlarýný da seversin sen palyaço.
Yaz, yaðmurlarý da bu þiire.
Kapat kitabý ve býrak anahtarý kayýp bir çekmeceye.
Tut elimi sonra.
Dönelim öldüðümüz yere…
Ezgin KILIÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.