toprak ölüsü gibi
emanet zorundalýklar sunan közlenen nefesler
düþ yeminleri dökülüyor titreyen dudaklarýnýzdan
tut ki
rengarenk yaðýyor yaðmur
uç hayaller kadar sýrdaþ
sancýlý ýrmaklar uyutuyorum ruhumda
yitirilmiþ zamanlarýn siluetlerinde
dokunuyorum öðüt ister gibi uzak denizlere
imtiyazý yýkýlmýþ derinliklerin kollarýnda
mavi bir ýþýk doðuyor içimde
ve
az vakitte çok demlenen dalgalarýn ellerinde
sesleniyorum derin güdülerin mevsim kalabalýðýna
fýrtýnasýz þiirler doðuyor sonunda
bir hayal bir özlem bir gözbebeði
birde gökyüzü beþiklerimi düþtü payýma yoksa
dalgalardaki bakýþýn biter susarsýn ….
....