Kutup çizgisinde büyüdü yollar Kâinatýn yamaçlarýnda yuvarlanýrken okudu gözlerimi gülüþün Pusuya yattý hüzünler masalý Ödünç hayat bakkalýnda takipçisi oldu izlerin
Kaç tekil hayatým oldu bilmem Boðazýmda sayýklayýp, yýrtarken seviþmelerim kendimi her daim yaraladým Cezalýyým sözcük kusan dudaklarýmdan, yalan olan çocukluðumdan
Çatlarken ihanet sýzar günbegün uyuttuðum anýlarýmda Bir meyhane kokusunda gizledim terk ettiðim kitaplarýmý. Yonttum dumanýmý sonsuz gidiþatýmda
Aþk densiz bir gemicinin gözlerini okþarken kýyýda oturup aðladým güpegündüz Eþsiz bir dünyanýn kapýlarýný aralayarak seyrediyorum þimdi kendimi Hüzün kol geziyorken omuzlarýmda
Serkeþ yürüyüþler peydahlýyorum umutlarýma Koþuyor atlýlar kaybolduðum bulvarda Deforme kaygýlarým doluyor nehrime Su susuz geçiriyor kara parçalarýný Uykumda týraþlanmýþ bir masalla.
Tokalaþýyorum yaný baþýmla gerçek çýkmazda beklerken Yaþamýn bodrum katýna inip, sarhoþ oluyorum toz toprak içinde. Sürüngene dönüþmüþ bir hayal gibi.
Koynumdaki þiir, dudaklarýna soytarý bulaþtýrmýþ Yüzünde, kývranan alkolik bir þairden kaçarken tökezliyor ayaklarýn prangalanmýþ gibi