kalbimdeki ýþýklar bile ürktü yalnýzlýðýmdan anlamý çizik sözcükler sarýyordu beni her göz attýðýmda sana yeniktim padiþah oðlu bakýþlarýn nezaretinde yaþayamamaklara sürgün cümleler oyun oynuyordu benimle
denizleri hare hare yapan senin minik taþlarýn
kumsal sýcaklýðýn tanýmýyordu ýslaklýðýmý deniz kabuðun altýndaydý ayaklarýmýn senin deðerlerini bir fiskede devirdim bir fiske girdim kendime en tepemdeyken güneþ
deniz anasý elli metre ilerde,çocuk ruhumda yayýyordu saydam gövdesini,inerken kayalardan sýcaklýðýma
terliyordu deniz
kýyýda suya giriyordu insanlar zaman duruyordu güneþte
bir kýyýda bana aitti yalnýzlýðým her insan kendi denizinde öyleyse bu gurur niye bir damla oldum diye denize
yakamozlar bile kaçtý yalnýzlýðýmdan lâciverte büründüm denizle ey beyaz yansýmasý ay’ýn bir çizgi ýþýk gönder yoluma