Geri Dön, Ölüyorum

Elveda diyorsun.
Gökyüzünü kesiyorsun sanki makas bir cümleyle.
Kýyamet için Ýsrafil’e sur’a üfle diye emir vermiþ gibi,
Bulutlar savruluyor açýlan kara boþluða
ve yýldýzlar düþüyor yýrtýk avuçlarýma..
Kýyamet kopsun mu demek acaba elveda..

Hoþçakal diyorsun.
Havada ne kadar oksijen varsa alýyorsun bir cümleyle,
nefesim keskin bir býçakla kesiliyor adeta.
Karbondioksit çýkýyor sonra zehirli dudaklarýndan.
Aðzýmý açýk býrakan gidiþinle de zehirleniyorum.
Son duam oluyor kal,
duama karþýlýðýnsa; hoþçakal..

Fay hattýnýn tam ortasýnda yaþanan ayrýlýkla,
Elveda ve Hoþçakal þiddetindeki bir depremi oluþturuyor ayakkabý týkýrtýlarýn.
Önce göðsüm yýkýlýyor içe doðru,
sonra da yavaþ yavaþ çöküyorum kendime..
Þahadet amaçlý; son kez adýný anýnca
ayrýlýkla öpüþüyor dudaklarým,
gitme kelimesinin þehvetli zehriyle;
bir an’da yerle bir oluyor y’arsýz bedenim,
yar’arsýz düþüncelerim..
Beline aþýk ve belini kavramaya alýþkýn kollarýmda his yok,
sadece ölüme açýlýyor kapanarak;
Azrail’in sýkýca sarýlmasýný bekliyor sabýrsýzca.
Ellerim bu ayazda elinin tersiyle acýmasýzca dýþarý atýldý,
aþktan çadýr yok yalnýzlýðýmda; üþüyor.
Enkazýn altýnda,
istemeden soðuk bir iklim takýnan parmaklarým,
sýcaklýðýný çýkartýyor ezilen yüzükle.
Ellerim kuruyor, çatlýyor ve morarýyor hatta;
yokluðunun rengine boyanýyor rüzgarla..
Gözyaþlarým kirpiklerim arasýnda mahsur kalmýþ,
hýçkýrýklarýmý duyan yok mu diye acý acý inliyor,
çocuk gibi de aðlýyor üstelik..

Kulaklarýný týkadýðýn aþk can çekiþiyor,
duymuyor musun ?
Oysa ben; sen depreminin þokuyla,
dudaklarýmdan dökülen fýsýltýlý þahadetlerimi duyuyorum.
Geri dön,
ölüyorum..

Ahmet Kastancý.
Sosyal Medyada Paylaşın: