Rabb’ini bilen kiþi cürme çobanlýk etmez
Her âna anlam yükler boþa nefes tüketmez
Bilir ki bir nimete bir ömür þükür yetmez...
Benliðe paye veren hicap duyar, ar eder
Kâinata bakan göz aczini ikrâr eder.
Ýblis sormaz kimseye günahýn markasýný
"Yeter ki kul giysin" der melanet hýrkasýný
Gafil kabri görür de düþünmez arkasýný...
Gizlemek istese de kusuru beþer aklý
Kirâmen kâtibîn’e hiç bir þey kalmaz saklý.
Nadim olmayan gönül secde etse ne çýkar
Günah denen lekeyi bir tek gözyaþý yýkar
Ýhlas ile çýk yola riya ameli yýkar...
Takdir bekleyen gönül beyhude yanar, tüter
Güzel amel et, unut! Yaradan bilsin yeter.
Geçmiyorsa bir fikir Kur-an’ýn süzgecinden
Göz bakar, ibret almaz devenin hörgücünden
Uçacak bir gün gençlik senin de avucundan...
"Deli"ce akan "kan"lar damarlarda donuyor
Boþ kalan avuçlara, "eyvâh", "keþke" konuyor!
Kin köpük kaynatsa da gönül saraylarýnda
Erir aþkýn odunda, zikrin Ya Hayy´larýnda
Muradý Kâbe olan haz bulur say’larýnda...
Buzdan örtü örtse de üstüne karakýþlar
Maksûdu Yâr olana engel olmaz yokuþlar!
Taþtýðýný sansan da ecrin amel kabýndan
Harcama hesapsýzca çelimsiz sevabýndan
Hedef; imanla geçmek, ab-ý hayat bâbýndan...
Baþýný döndürse de þan, þöhret ve alkýþlar
Ebedî hayat yolu bil ki secdeyle baþlar!
Mecit AKTÜRK