Arý ol, öz topla, peteðe taþý
Ter çiçek kokarsa bal rafta kalmaz!
Sanma ki beyhûde, boþa uðraþý
Gayretin zay olmaz, ârafta kalmaz.
Zaman sele benzer; katar önüne
Çýð düþer bedenin taze tenine
Yiðitler pîr olur, "Leylâ"lar nine
Organlar ilk günkü evsafta kalmaz!
Ne hevâya meyil, ne nefse taat
Beþerden beklenen Hakk’ka itaat
Ukbâya kurulu her çalarsaat
Ezelden ahdin var, "söz" lafta kalmaz!
Ne kalpte kin ile ne dilde kirle
Dost eyle nefsini müsbet fikirle.
Mü’min olan insan, bil ki, münkirle,
Münafýklar ile bir safta kalmaz.
Mecit Aktürk