Keman ve Piyano...
Keman sesinde beklerken ölümü,
Yasla baþýný pencereye seyret dökülen “Sonbahar” yapraklarýný.
Ýþte o an,
Siyah – Beyaz bir resimde donmak istersin.
Ve sonsuza kadar ölmeden siyah- beyaz bir resimde saklanmak...
Kýrgýnlýklara duyduðun piþmanlýklarýn hesap sorar gibi durur karþýnda.
Yutkunursun…
Anlamsýz kavgalarýn düðümlenir boðazýnda.
Gurur ve kibrin ne boþ kavramlar olduðunu anlarsýn.
Çocukluðundan, annenden, babandan ve tüm arkadaþlarýndan,
Ve tüm acý hatýralardan,
Anlamsýz kavgalarýndan da özür dilemek istersin.
Boðazýnda düðümlenen arzular ve yarým kalan mutluluklar,
Bir piyanonun en hüzünlü notalarýyla çalýnýr kulaklarýnda.
Aðlarsýn…
Sayýsýz piþmanlýklar, binlerce “Ah” lar ve “Keþke”ler geçer aklýndan.
Ýç çektiðinde gözyaþlarýn damlar çenenden.
Baþýný iki yana sallar öyle bir “off” çekersin ki,
“Biraz zamaným olsaydý” dersin biraz.
Duyduðun bir vapurun sesiyle uzaklara bakarsýn.
Kalabalýk dünya sessizleþir yaný baþýnda.
Hani nerede planlarým, nerede gururum, nerede hýrsým dersin ?
Aðlarsýn bir piyanonun en hüzünlü notlarýnda.
Aðlayan bir çocuðun sesini,
Mahalle satýcýlarýnýn seslerini,
Kuþlarýn cývýl cývýl ötüþlerini,
Hatta rahatsýz olduðun sesleri bile duymak istersin.
Þimdi artýk veda zamaný !
Çalýnýr kulaklarýnda bir piyanonun en hüzünlü naðmeleri…
Veda eden anýlar,
Gözü yaþlý yýllar ve yaþamaya zaman bulamadýðýn tüm arzular...
Çocukluðunun geçtiði tozlu topraklý sokaklar,
Ne de güzeldi deðil mi ?
Yaþamak ne güzel…
Hüzün çöker yüreðine,
Yüzün solgunlaþýr,
Baþýn öne eðilir,
Ýki damla yaþ süzülünce yanaklarýndan,
Bir kez daha özür dilemek istersin tüm hatalarýndan,
Çalýnýr kulaklarýnda bir piyanonun en hüzünlü naðmeleri…
Çok deðerli müzisyen dostum Hayrani KARCI’ ya…
Ziya TATAR 25 OCAK 2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.