Yalansın Sen İstanbul

Yalansýn sen Ýstanbul…

Ramazan ayýnda iftara yakýn saatlerde,

Taze pide kokan fýrýnlardan yayýlan ekmek kokusu...

Akþam, el ayak çekildikten sonra ki sessizlik,

Ve sensizlik…

Þehrin üzerine sinen huzur,

Tek tük insanlarýn telaþý,

Küçük bir çocuðun eve doðru son koþusu,

Pencereyi kapayan anne,

Dýþarýda sessizlik,

Ve sensizlik…

Ölümün diðer adý.

Yalansýn sen Ýstanbul...


Ezan sesiyle anlýk saygý,

Minarelerdeki “Mahya” yazýlarýna inat,

Duyarsýzlýk; tüm þehre hakim.

Yüzlerdeki gülücükler samimi deðil.

Biraz sonra kalabalýklaþacak sokaklar,

Gösteri baþlayacak Ýstanbul’da...

Baðdat caddesinde fren sesleri,

Ýstiklal’de, yukarý aþaðý arayýþ...

Adý; Ýstiklalde dolaþanlar.

Yaþananlarsa koca bir yalan...

Adý "Arayýþ" týr ama asla konulamayan.

Yalansýn sen Ýstanbul…


Kuytularýnda yaþayan insanlýk kýrýntýlarýna inat,

Beyoðlu’nda, fiyaka..

Ne Ýstanbul ama. (?)

Güzelim yüzlerde korku makyaj gibi,

Zoraki mutluluklar þov misali,

Güzellikler; ihanetin tek nedeni,

Doyumsuzluk çýð gibi.

Alternatiflere kurban gidiyor aþklar birer birer.

Kaybediyoruz birbirimizi.

Vitrinlere kurban gitti tüm deðerler.

Yalnýzlýk, kalabalýklarda gizlenir oldu,

Sessiz çýðlýklarda saklý özlemler…

Mahya’larda özlü sözler.

Ah’ larla keþke’ lerle geçen güzelim yýllar.

Yalansýn sen Ýstanbul…


Ürkek bakýþlarda bir tanýdýk,

Selamý karþýdan bekleyen ruhlar !

Teðet geçiþlerin ardýndan çekilen derin bir nefes,

Kopuþlarýn ayak sesleri gibi…

Güvensizlik ve korku yüreklerin karar hakimi.

Eminönü’ nden vapura binmek,

Seszice AUSCHWITZ kampýna yolculuk gibi.

Yüzler asýk, korku kol geziyor,

Bakýþlar ürkek ve telaþlý !

Yalansýn sen Ýstanbul...


Sýcak bakýþlar yok,

Selamlarda eller kalkmaz oldu.

Kaybettiðim sadece sevgim deðildi,

Beraberinde koca Ýstanbul da bitti…

Ziya TATAR 12.05.2009
Sosyal Medyada Paylaşın: