Bir Elvedanın Anotomisi

Beni sen öldürdün,
ruhsatsýz aðýzla sýktýðýn kör bir elvedayla..

Bilmiyorsun.
’Cennetten kovul’ bedduasýný,
ruh çýkýþý bakýþlarým sýrasýnda
kanatlarýna yazdým ölürken..
Ve o son anýmda,
hayatým film þeridi gibi geçti gözlerimden.
Tabi baþrolde yine sen,
ve canlandýrýlýyordu son sahnem..
Tekrarý ya birde,
dokunamadýðým yerim tekrar kanýyor.
Tekrar vurulup,
tekrar öldürülüyordum sanki..

San ki,
ikinci vedaydý.
Can’landýrma ama
can’landýrýlamadý.
Dublör görünümlü cesedim,
güzel canlandýramadý son sahneyi.
Kimbilir, öldüðündendir belki..

Bilmiyorsun.
Ruhumla izledim tekrarýný.
Çünkü öldüðüme inanamadým.
Bana elveda sýkamazsýn sanmýþtým boþ aðzýnla.
Doldurduðunu nerden bilebilirdim ki ayrýlýkla..

Aðýr çekimle çekilirken ruhum,
gözlerim ruhumun çýkýþýna deðil de,
senin gidiþini izliyordu.
Son tercihim yine sen oluyordun..
Gidiyordun.
Gitmeden önceki cinayetinde,
elveda kurþununu dudaðýna yerleþtirdin önce,
yutkunurken de dudaðýnýn ucuna getirdin.
Gitme baþlýðý altýnda konuþmalarýmý kesmemi,
ve susmamý bekliyordun.
Daha önceki tecrübelerinden belki.
Bu sefer sessiz bir cinayet olsun istiyordun..

Kalp göre göre susup,
kendimi dudaðýnýn önüne attýðýmda,
öpme gibi bir ihtimalin yoktu.
Çünkü vedalar öpünce geçmezdi.
Ümitsizce sustuðum sýrada,
aðzýndan birden çýkýverdi elveda..

Aniden,
çok çabuk,
ve hýzlýca..

Öldüm.
Cesedim hayattan soðudu birden.
Oysa senin dudaklarýn sýcaktý hâlâ,
nefesin bile cesedime yapýþýyordu adeta..

Öldüm.
Gömmem gerekti kendimi,
yer arýyordum kendimde..
Baþka yerim yoktu,
biliyordum.

Kendimi kendi kalbime gömdüm,
hiç çýkmayayým diye..
Çünkü kalbime gömdüklerimin mezarýný sonradan kazmamýþtým hiç..

Beni sen öldürmüþtün, ruhsatsýz aðýzla sýktýðýn kör bir elvedayla..
Ama bütün suç benimdi,
göz izim vardý çünkü dudaklarýnda..

Ahmet Kastancý.
Sosyal Medyada Paylaşın: