- GÖÇ -

Bu þiirimde, geçim derdiyle köylerden büyük þehirlerin varoþlarýna bin bir umutlarla göç eden, ancak o þehirlerin kalabalýðýnda boðulup, kaybolan ailelerin hüznünü yansýtmaya çalýþtým...

- GÖÇ -

Bilirim!
Bilirim elbet, çaresizlik içinde köyden kente göçün hüznünü!
Umutlarýný kamyonlara yükler, gider insanlar…
Yüreklerini ardýnda býrakýrlar yaþlý gözlerle,
içleri kan aðlar
ve kabaran öfkeyle feleðe hayýflanýrlar
ve de durmaksýzýn bilinmezlere yol alýr garibanlar…

Bilirim
meçhule yol alan hüzün yüklü kamyonlarý…
Onlar ki!
Umutlarý kendilerine yol yaparlar,
dondurucu soðuklarý, kavurucu sýcaklarý baðrýna basýp,
deli rüzgarlara ve amansýz yollara meydan okurlar…

Bilirim
gurbet ellere varýþýn þaþkýnlýðýný,
kiralýk gecekondulara can havliyle kamyonlarýn varýþýný...
Yeni yerlerin yeni filizlenen umutlarýný
ve mahþer kalabalýðýnda yalnýz kalan,
þehrin yeni konuklarýný bilirim elbet…

Bilirim
derme-çatma bir gecekonduyu yuva yapma telaþýný,
þehir hayatýna yabancý kadýnlarý, kýzlarý ve çocuklarý...
Sokaklara ilk çýkýþlarý, ilk ekmek alýþlarý,
hüzünlü adýmlarý, düþünceli ve ürkek bakýþlarý
bilirim elbet…

Bilirim
yaþama þanslarýnýn sudan çýkan balýklarla eþ olduðunu
ve umut ile umutsuzluk arasýnda sýkýþan düþünceleri
ve kalp atýþlarýndan, isyankâr tedirgin yürekleri
bilirim elbet…

Bilirim geçim derdiyle yoðrulanlarý
ve þafak vaktinde ekmek peþinde koþanlarý!..
Küskündürler onlar hayata!.. Yorgundurlar!..
Ýçleri kan aðlar!..
Çocuklarýnýn ellerine kalem yerine fýrça
ve omuzlarýna çanta yerine boya sandýðý asarlar!

Bilirim!..
Minicik elleriyle fýrça sallayan,
simit satan hüzünlü çocuklarý...
Buðulu gözler ve buruk yürekler
ile okul yolunu düþleyen,
emekçi çocuklarý bilirim elbet…

Bilirim fedakar Analarý!... Bacýlarý!..
Onlar ki;
Akþamlara kadar köhne atölyelerde çalýþýrlar,
akþamlarda dahi yuvalarýna özveride yarýþýrlar…
Fark edemezler bile köyden þehre geldiklerini,
çalýþmak, didinmek ve özveridir çünkü yaþamlarýnýn tek deðiþmeyeni…
Sadece iþe gidiþlerde bakarlar etrafa, farkýna varýrlar hayatýn,
özlemini duyarlar; ojeli týrnak, topuklu ayakkabý
ve kürklerle sürülen saltanatýn…
Otomobillere, dolmuþlara bile hasrettirler,
dert olur yüreklere;
yürümekten bezen ayaklar, çalýþmaktan nasýrlaþan eller…

Gün gelir bir gecekondu alýnýr, marifet eksilen lokmalarda.
Sýcacýk yuvanýn nice hatýralar yaþanýr baðrýnda…
Çýkagelir yýkým ekipleri bir gün umutlarý yýkmaya.
Feryat ve gözyaþlarý fayda etmez,
Koyulur makinalar hoyratça duvarlara vurmaya…

Göz önünde nice trajediler yaþanýr, .
Anýlar, düþler ve alýn teri toza-topraða bulanýr.
Beller bükülür, çaresizlik yamandýr!..
Ümit kesilmiþtir artýk her þeyden,
yaralarý saracak tek þey zamandýr!..

Gün olur þehrin havasýna kapýlýr, özenirler her þeye oðullar ve kýzlar!..
Bazen hayallerinin peþine düþer, bazen gönülleri birilerine kaptýrýrlar.
Kendileri gibi saf ve temiz sanýrlar herkesi,
bilinemez hangi namertliðin pusuda beklediði!..
Yanlýþ zaman ve mekanlarda, yanlýþ insanlarla dostluklar kurulur,
çoðu zaman yer-yurt, eþ-dost ve aileler unutulur.
Bir bakarsýn düþmüþlerdir gençler birilerinin aðýna,
dönülmez yola girilmiþtir artýk, saplanmýþlardýr þehrin bataklýðýna…

Daha dün gibidir ne umutlarla eþyalarýn kamyonlara yüklendiði,
nasýl bir heyecan ve þevkle bilinmezlere yöneldiði…
Þehir hayatýnýn mahþer kalabalýðý kuþatýr her yandan,
insanlýðýný yitirmiþlerin canavarlýðý,
kâbus gibi çöker üzerine, bezdirir garibanlarý candan…

Elde kalan;
Vahþi hayatýn pençesinde parçalanmýþ dünyalar,
boþa giden emekler, kavuþulamadan yitirilen umutlar…
Hayal kurmak ve insanca yaþam isteði suç ise
hepsi suçluydular…
Hayat deðirmeninde öðütülüp, hemencecik unutulurlar…

Köylerinde aþ ve iþleri yoksa da kendilerince onurlarý- þerefleri vardýr!..
Umutlarla süslenen þehir hayatý her þeyi ellerinden alýr.
Darmadaðýndýrlar artýk ve tek varlýklarý çaresizliktir!..
Sarhoþ etmiþtir feleðin sillesi, nasýl da korkunç bir zillettir ?..

Dayanýlmaz olur artýk sýlanýn, köyün hasreti;
Daðlarý, ýrmaklarý, havasý-suyu, dostluklarý ve muhabbeti,
koyunlarý, keçileri, baðlarý ve bahçeleri …
Burunlarýnda tüter velhasýl geçmiþlerine dair her þey,
ulaþýlmazdýr artýk tüm özlemler,
kalmamýþtýr nefes aldýrabilecek bir þey…

Göçün piþmanlýðýna mý, yoksa heba olan hayatlarýna mý yansýnlar?
Kýzgýnlýk ve utanç yüreklerini kavurur, köylerine de dönemez garibanlar…
Çaresizlik içinde býrakýverirler kendilerini yaþamýn çarkýna,
kaçarlar geçmiþlerinden, salýverirler umutlarýný hayatýn ark’ýna...




-Zafer Yanýk-
Sosyal Medyada Paylaşın: