Meçhule Giden Çocuk

Bir çocuk yürüyordu, Erzurum’un zemheri akþamýnda.
Lapa lapa yaðan kar
ve küçücük yüreðinde dinmeyen efkar…….

Bir çocuk yürüyordu
ve kar; önce onun kirpiklerini yokluyordu,
yüreðine yaðýyordu sanki…..

Bir çocuk yürüyordu gözleri yaþlý,
bir çocuk ki;
yüreði hüzünlerle nakýþlý……

Beyaz örtülere bürünmüþtü sanki her yer;
aðaçlar, damlar
ve sokakta lambalar……
Buzlanmýþtý amansýz yollar ile asýk suratlý kaldýrýmlar…

O kaldýrýmlar ki;
Nice Aþklarýn ve çilelerin izlerini taþýrlar,
konuþabilseler kim bilir neler… neler… anlatýrlar….
Civardaki camiler ellerini yaradana açmýþlar,
sularý adeta havada donmuþ,
çaðlamaz olmuþtu þadýrvanlar………

Elinde okul çantasý,
bir çocuk öylesine yürüyordu;
Gayesiz,
bakýþlarý boþ
ve gözleri dolu dolu…

Soðuk deðildi onu üþüten;
sevgisizlikti!..
Kimsesizlikti...
Ürküyordu bir baþýna yalnýzlýða yürümekten,
henüz küçücüktü, yaralýydý yürekten!…..

Bir çocuk yürüyordu..!
Gözleri yaþarýyor,
kirpiklerinden yaþlar damlýyordu inci tanesini andýrýrcasýna...
Yere deðil, içine akýtýyordu gözyaþlarýný
ve bir çocuk yürüyordu kaderine isyancasýna…….

Paltosu bedenini sarmýþ, düðmeleri ilikli.
Bir çocuk yürüyordu,
yýlgýn-yýkýk, yüreði yangýn yeri....
Evsiz ve kimsesiz olmanýn anlamý iþte buydu,
bir çocuk yürüyordu ve gözleri buðuluydu……

Yeni bir gelecek bekliyordu artýk onu,
nereye götüreceði meçhul olan…..
Bir çocuk yürüyordu bilinemeyen kaderine doðru,
hiç yaþanmamýþ, amma yaþanýlmasý kaçýnýlmaz olan!.....

Derken bir ýþýk yandý!.....


-Zafer YANIK-
Sosyal Medyada Paylaşın: