ZEKİ DAYIM

Bu þiiri; 55’li yaþlarda kansere yenik düþerek aramýzdan ayrýlan, yokluðunu sürekli hissettiðim Zeki dayým için yazdým.
Çok neþeli ve hoþsohbet bir insandý. Gözüpek, aslan gibi bir adamdý. Varlýðý bizlere güven verirdi. Ýyi günümüzde de kötü günümüzde de yaný baþýmýzda hep o vardý!..


ZEKÝ DAYIM

Dalgalýydý saçlarýn, güleçti yüzün!
Ansýzýn býrakýp çekip de gittin!.
Gülüþünde burukluk vardý, sesinde hüzün!
Karlý havalarda, ilkbahara yürürdün!..

Kalkan olurdun namertliðe!..
Kimin parmaðýna bir diken batsa,
koþardýn sonunu düþünmeden!..
Yürekliydin be dayým! Arslanlar gibiydin!
Gözünü budaktan,
Gönlünü muhabbetten hiç esirgemedin!?…

Yaman adamdýn!.. Merttin!.. Yiðittin!..
Boþ býraktýn gönülleri,
yemyeþil vadileri çorak ettin!..
Ne etsek yerin dolmuyor be dayým!
Ansýzýn býrakýp çekip de gittin!..

Bakýþlarýnla þefkat, gülüþünle ferahlýk serpiþtirirdin!..
Dostlara güven, düþmanlara hep korku verdin.
Ýyi günde, kötü günde yýkýlmaz bir kaleydin!
Ansýzýn býrakýp çekip de gittin!..

Doyamadýk; güler yüzüne, muhabbetine!
Hayatýn tuzu biberi idin!
Alýþamadýk yokluðuna, dolmadý yerin
Güllerimizi soldurdu o vedasýz gidiþin
Ansýzýn býrakýp çekip de gittin!..

- Zafer YANIK -

Sosyal Medyada Paylaşın: