tenha çýðlýklarda
belli belirsiz
kendine yabancý
sanki derin kucaklar taþýyordu hayal gülleri
ki
toprakla çizgilerin birleþtiði yerde
eylemsiz yapraklar býrakýyordu
bildiði tüm þiirlere
adýmsýz mesafelerin boylarýna uzanarak
her mevsimin arasýna sezgiler kotarýyordu ki
sayýklamalarý öðrendi
yankýlanan hasretlerin defterleri
uzaktý
kanayan düþlerinde sevmeler
nefesini içine çekmiþken sevdasý
sabýrsýz ve þýmarýk
masumhane
vurdu yine
saçlarýný rüzgara
seviyor seviliyordu
kendine masallar adayarak
....