Nerde kaldý kýrlangýçlar
gittiler…
çatýlar öksüz bir yuva rengini terk eden
gökyüzü gri gri seviþmekte mevsimle
aðlasa gözleri yýkanýr yaðmurlarla
konuþsa dili tutulur
kekeme kalýr söz
öyle bir kâbus ki en güzeli
sensizlik takar boynuna acýsýz.
bir ekim akþamý merhabasý
sarý yapraklar yerlerde ayaðýmýz ýslak
park beter toprak kokuyor
denize karýþtýrýp tadýný
elleri saðanak kalýntýsý
uçamayan kuþtu yüreði
avuçlarýmda can bulan sesti türküler
tekrar tekrar okuduðum…
kaç gece yalnýzlýk vurdu pencereye
kuþkusuz sýzlayan bir þiirdi
deðmedi mi sandýn tenime
dokunmadý mý sandýn mavime
gri bir düþtü sarýlýp yattýðým gece
is bulaþýðý bir tan bul, bul bulabilirsen
yitik üzüm buðusu þarabýyýz
alnýmýz sarhoþluk þarkýsý
çal be meyhaneci çal çalabildiðince…
martýlar çýðlýklanýr uyanýr gün
düdüðünü çalar gemiler can havliyle
harýl harýl insan akar þehre
simitler çaya dokunur dudak dudak
nefes alýr rüzgar insan soluðunda
kimsesizlik oturur yanýma alýngan
bir sigara içimi sohbet eder
gerisi ne olsun havadan sudan…
dokunup kaçar hayali gölgen
ben dokunsam kaybolur bilirim
yokluk gibi bir þey bu adsýz bir rüya
çalýntý göçlerde ayak izi
ne yana dönse bulutlar beyaz bir karmaþa
yakalayýp yakalayýp sakladýðým
elleri uzansa karþý kýyýya
seviþgenlenir ruhun alacasý...
...
gökyüzü suskun bu gece
kýrlangýçlar da gitti
sensizlik býrakýp çatýya...
Gittiniz…