Kendimi Gördüm

kimsenin kalmadýðý eskimiþ hanede,
derin bir sessizlik.
yarasalar tünemiþ damlarýna, pencereler açýk.
çitler yýkýlmýþ,
diken dolmuþ bahçelerde bülbüller yasta.
incecikten yaðan yaðmurun, serinlik dolu hüznünde,
gönül yarasýndan yansýmalar var.
yaðmur damlalarýnýn düþtüðü çiçek yapraklarýnda,
gözyaþlarýmdan esintiler gördüm.

kýr çiçekleri solmuþ, arýlar üzgün, kuþlar gitmiþ.
boy vermiþ gevenler,
rüzgara seslenir, kurumuþ dikenler.
sýcaktan bunalmýþ toprak, parça, parça yarýlmýþ.
yazýda birkaç yalnýz aðaç,
güne küskün, suya hasret kalmýþ.
koyun ve keçiler, umut kesmiþ yeþilden.
rahmete susamýþ, kavrulmuþ bu yerde,
hasretin rengini gördüm.

ardý sýra çakan þimþeklerde kýzgýnlýk.
deli gibi akan sularda, büyük bir hýrçýnlýk.
yýkýlmýþ asýrlýk çýnarlar, kökleri ortada kalmýþ.
yok olup giderken hayatlar, tükenir nice umutlar.
bahçeler ve baðlar çamura batmýþ,
heba olmuþ emekler.
fýrtýnalý bir aþktan kalan, dayanýlmasý zor zamanlar gibi,
selin ardýnda kalan yýkýntýlarýn resminde,
yüreðimden kareler gördüm.


Mehmet Macit
03.02.2011
Seslendirme
06.01.2012

Sosyal Medyada Paylaşın: