kaderin busesiyle suslarda bitti
gün
sesli bakýþlarla iniyor
avuçlarýn çoðalttýðý uzaklara
fýrtýna ürkekliðiyle ince duvarlara tutunuyor
özlemle doðan satýr aralarý
üþümeye cesareti yok
yordamsýz yürüyen sözcüklerin
kesiþme noktasýnda
gözlerin gözlerde kaybolduðu an
konuþuyor mekanlar
içler giyiliyorken dýþlara
aþk kendi sýnýrlarýný çiziyor
ve savruluyor düþler
bir ölüye bakar gibi
herkesin hayallerden çekip aldýðý
o kahýrlý gökyüzü
aðlýyor
ve ben sevdiðim
ayak izlerine düþen mavi bir tülün yaðmuruyum
saçlarýný bulutlardan çaldým
....