kent sürgün
içten dýþa kaldýrýmlarý giyiniyor gölgeler
kýrýlýyor üstüme
bulut halkalarýnýn ürpertisi
su yalnýz
söküp atsam içindeki fýrtýnalarý
tutuþan çocukluðumla
acaba
hangi þarkýyla hýçkýrýrdý hasretler
öyle ki
savururken gökyüzü
hiç acýmasýz sallantýlarla gözyaþlarýný
göz kýrparak vermiþlerdi ele ele
ruhumun sokaklarýndaki ardýç aðaçlarý
þimdi
bir duru feragattýr
gölgelerde perçinlenen ayak izlerim
nefes gibi
yürek gibi
yansýmasýz
yürüyorum dinlencesiz
--aþký yazýyor rüzgar
duydun mu serçeleþen umutlarým---
....