Ölüm Ve Kıyamet
Neden hep gelenler
Gidenleri hatýrlatýrlar.
Yoksa bu adamlar, adýmlar
Kýyameti mi hatýrlatýrlar.
Düþünüyor, soruyor, duruyorum
“Acep neden ben buna yoruyorum”
Kýyamet asýl ama bilmiyorum….
Gördükçe zamaneleri kýyamet sanýyorum.
Ýþittikçe kulaklarým þer dolu çýðlýklarý,
Ve yudumladýkça asrýn karasýný,
Ürperti ile kýyameti hatýrlýyorum.
Ey ölüm! Sanki baþ ucumdasýn,
Uzanacak parmaðý bekleyen kumandasýn
Tuþuna basýlsa; beni alacaksýn.
Duamdýr;”Rabbim kýyamete býrakmasýn”
Sende deðilsin basit bilirim.
Ama kýyamette aklýma geldikçe
Ben sende dirilirim.
Ölüm-kýyamet arasýnda kalýrým.
Nefisler azdýkça yüreðim sýzlar, incinirim…
Ölümüm yalnýz benim kýyametim,
Asýl kýyamet ise; tüm zerreler ile
Her þeyin sonudur..
O güne kalanlar azmýþ, kudurmuþtur.
Artýk ne iman nede aklýselim bulunmuþtur.
O çetin gün günahkârlarýn, haramzadelerin olmuþtur.
Anladým ki ey ölüm! Ben bu sebepler ile
Her þeyi kýyamete yormuþum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.