“seni beklerken ben, dururdu akrep, dururdu yelkovan
saksýdaki çiçekler açmak için hep yolunu gözler
kuþlar, en güzel þarkýlarýný senin için saklar
güneþ, gülümsemek için gözlerini beklerdi”
ne çýk git kampanasýydý yaþamýmýzda çalan
ne bir siren sesiydi, düþlerimizi korkuya uyandýran
bilemezdim, yani hiç hesap etmemiþtim
bir sokak lambasý gibi yalnýzlaþacaðýmý
sensizliðe düþtüðüm an
umutlarým var demiþtim, nasýl olsa daha zaman var
þebboylara geç sayýlmaz yani, sonrada Kasýmpatýlar açar
hatta rrguvanlar bile ama nergisleri göremedim mevsiminde
bir telaþ koþtum durdum ruh gibi, oradan oraya ne olduysa
ama ben yoktum, sadece senin özlemin vardý yanýmda oysa
kendimi aradým durdum çaresizce, hatta kavga bile ettim
önüme gelen her þeyle, en çok da tanýmadýðým kendimle
kitaplarda aradým, þiirlerde, ne bileyim iþte, bir fincan kahvede
bir bardak çayda, hatta ellerimle yaptýðým taze ekmek kokusunda
yoktum
aynaya her baktýðýmda silik bir tebessüm
mahzunlaþmýþ bir çift gözdü karþýlayan, kurgulardaki bizi
bakmaya cesaret edemediðim ama hissediyordum iþte
ben deðil, biz vardýk orada, ya da biz olmalýydýk
böyle kavilleþmiþtik, sonsuzluk ülkesine birlikte yürüyecektik…
ve bilirdim, hissederdim beni izlediðini bir yerlerden
iþte o an nefesim daralýr, boðazýma düðümlenirdi her kelimem
bilirdim, ne kadar bekletsen de gelirdin sonunda ama
ben hep mahzunlaþýr, hep seni özlediðimi düþünürdüm
kýsacasý özlemin bir adý da hüzünse eðer
anladým ki; seni özlemek, bir garip hüzünmüþ meðer
26.12.2011/Hatice Ak
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.