Kim olduðum önemli deðil,
Ýçinizden biriyim.
Sizlere Güher’in,
Solan bir menekþenin hikayesini anlatacaðým…
Parmaklarý ince inceydi Güher’in,
Bir o kadar da narin ve beyaz.
O’nu ilk gördüðümde,
Yeþil gözlerini sevmiþtim…
Annem istemeye gittiði gece,
Evin içinde kilometrelerce yürümüþtüm.
Geldiðinde gülüyordu,
“Elleri ne kadar güzel” dedi.
“Sadece elleri mi” diye gülümsedim.
“Hadi gözün aydýn” dedi bana sarýldý,
Birbirimizi tebrik ettik…
Sonrasý malum,
Yüzükten sonra fotoðraf çektirmeye gittik.
Üzerinde aldýðým ,bakýþlarý kadar yeþil takým vardý,
Çok sevmiþti.
“Elbise senin, gözlerin benim olsun” dedim,
Tebessüm etti…
Vesikalýkla beraber boydan çektirdik,
Fotoðrafçýnýn “yaklaþýn” komutuyla,
Yüz yüze poz verdik.
Utandýk ve ürperdik ilk defa,
Mutlu olmuþtuk…
Bu resmi çok severdi,
Baþucumuzdaydý hep.
Düðündekiler “iyi çýkmamýþ” derdi,
Oysa kiralýk gelinliði hiç sevmemiþti.
Buruk olduðunu biliyordum,
Sevgisinin hatýrýna hep susmuþtu.
Aslýnda parasýzlýktan deðil,
Anlayýþsýzlýðýmdandý.
O anýn deðerini bilememiþtim,
Belki de evliliðimizin ilk hatasý buydu…
Yýllar ilkten çabuk geçti,
Tabii ki O’nun sevgisiyle.
Hep özveride bulundu,
Bense sürekli istedim.
Hatalarýmýn sonu gelmedi,
Hayatýmý hepten daðýttým.
Önce bileziklerini sattým,
Sonralarý da niþan yüzüðünü.
Söz vermiþtim “geri alacaðým” diye,
Sözümü hiç tutamadým…
Evlilik týlsýmý bozulmuþtu,
Geri almanýn bile artýk deðeri yoktu.
“Önemli deðil”, “feda olsun” diyerek,
Her istediðimde uzattý.
Takýlardan deðerliydim gözünde,
Fakat layýk olamadým.
Alyansla birlikte,
Sevgimizi de sattýðýmýn farkýnda deðildim…
Zamanla tutkular soðudu, ilgiler azaldý,
Yapýlacak özveri kalmamýþtý.
Taþlaþan hayatýmda,
Sevginin yeþermesi imkânsýzdý.
Sabýr gerekiyordu, bundan sonraki,
Kýrýp dökmelerime, aldýrmazlýklarýma…
Yanlýþlarým büyüdü gitgide,
Sonra da sataþmalar baþladý.
Baðýrdýkça sustu,
Saydým döktüm, boynunu büktü…
Bir gece geç gelmiþtim,
Sarhoþ, yorgun ve sinirli.
Kapýnýn geç açýldýðýný bahane ederek,
Yüzüne tokat attým.
Hiçbir þey bu kadar yýkmamýþtý O’nu
Yine de ses çýkarmadý, oturup içli içli aðladý…
Tokattan ziyade, deðersizleþtiðini görmek,
Daha çok yaralamýþtý.
Öfkemi beni bu hale koyanlara deðil,
O’na döküyordum.
Acýdan ziyade, biten sevgimize aðladý o gece,
Tükenen bize…
Küçücük parmaklarý,
Yeþil gözlerinden akanlarý silmedi.
Öylece saatler boyu hýçkýrdý,
Bense hala piþman olmasýný bekliyordum,
Densizliðim aklýma bile gelmiyordu…
Ahhh…o gece dönüm noktasýydý aslýnda,
Hassas kalbinin derinliklerindeki,
Yüce sevgiyi biliyordum, fakat yapamadým…
Göz yaþlarýný silebilsem,
Saçýný okþasaydým azýcýk.
Baðýþlayacaðýndan emindim,
Bunu bile beceremedim, yapamadým.
Her þeyin bittiðini sonradan anlamýþtým,
O artýk gonca bir menekþe deðildi.
Solmaya yüz tutmuþtu…
O günden sonra hiç gülmedi,
Yemedi içmedi paylaþmadý.
Kimseyle barýþmadý,
Yaþamayý sevmedi.
Bense kabalýklarýma devam ettim.
Bitip tükenmeyen gururumla,
Hep kendimi haklý gördüm…
Bir gün eve geldiðimde, o narin bedeni,
Susuz kalan çiçek gibi yatakta solmuþ gördüm.
Kalkmaya çalýþtý, kalkamadý,
Mahcup bir halde;
“Biraz halsizim geçer” dedi.
Dil ucuyla; “rahatsýz olma” dedim…
Ýnce ruhluydu ve kibardý.
Eve geldiðimde hep ayakta karþýlardý,
O haliyle bile üzmek istemiyor,
Benim yerime O utanýyordu…
Çoktandýr ilk kez elini tuttum,
Soluk ve zayýf parmaklarýnda,
Hala elif zarafeti vardý.
Baþýný eðerek fýsýldadý;
“Parmaklarým çok inceldi,
Yüzüðüm olsaydý düþerdi” dedi.
Sonra da “beni hala seviyor musun” diye sordu.
Ýðne sokulmuþ gibi irkildim,
Konuþmama fýrsat vermeden;
“Gelinliðim kiralýk olmasaydý keþke”
Sonra da;
“Evlenirsen bunlarý unutma” diyerek sustu,
Bir yerlere gidecek gibiydi sanki…
Eridim bittim kahroldum o an,
Bir ömürlük çilesini ve içindeki özlemlerini,
Birkaç sözcükle özetlemiþti.
Ne diyeceðimi bilemedim,
Boðazýma bir þeyler düðümlendi.
Çaresizce kývrandým,
Gözyaþlarýmý içime akýttým.
Ahh…geçen yýllarý bir geri getirebilseydim,
Diye yumruðumu ýsýrdým ýsýrdým…
Hayatýmýzýn kalan kýsmýný,
Anlatmaya gerek var mý?
Kaçýnýlmaz sonu anlamýþsýnýzdýr sanýrým,
Kaçýnýlmaz felaketi…
O’nu çok sevmiþtim,
Adam gibi sevgime layýk olamadým.
Artýk yok, terk edeli yýllar oldu.
Yaðmurlu bir Cuma sabahý,
Ebediyen ayrýldýk…
Kaprislerimi, öfkemi, vicdanýma haykýrýyor,
Her gün günahlarýmla hesaplaþýyorum.
Fakat nafile, geçmiþ geri gelmiyor…
O’nu görmeye ara sýra gidiyorum,
Uzakta deðil, karþýdaki servi aðacýnýn altýnda.
Üzerindeki menekþeler solmasýn diye suluyorum,
Hem suluyor hem aðlýyorum.
Elif parmaklý yeþil gözlüm,
Seni çok özlüyorum çok…
Satýrlarý okurken, çok kýzdýðýnýzý biliyorum.
Lakin bazýlarýnýz, hala benim gibi deðil mi?
Geç olmadan, sevdiðinizin kýymetini bilin dostlarým,
Sevginizi esirgemeyin O’ndan, incitmeyin ne olur.
Film geriye sarmýyor,
Baþka Güher’ler solmasýn artýk…
Not:Bu hikaye tanýdýðým iki öðretmenin gerçek hayat hikayesidir.Kendi hayatým deðildir.Paylaþýmcýlar lütfen bana gücenmesinler.
Karakalem çalýþmasý bana aittir
Þiirime sesi ile anlam yükleyen deðerli Hayrunnisa hanýmafendiye saygýlarýmý ve sonsuz teþekkürlerimi sunarým.