Ah be karadeniz öfkeli yalnýzlýðýn mý esti yine. Hýrçýn dalgalarýnda asýlý kaldý yüreðim. Kaç sevda kayboldu mavi sularýnda. Hiç bitmedi bitmeyecek asi fýrtýnalarýn. Ve nice canlar can verdi kucaðýnda. Ah be karadeniz öfkeli yalnýzlýðýn mý esti yine.
Türkülere söyletirsin sevdaný. Söz dinlemez atalarýn vardý senin. Baþlarý dik, eþkýya özgürlüðünde yaþayan. Ve deniz kadar gözleri yaþlý,ve deniz kadar derin. Ve verilmiþ sözlerini asla unutmayan. Ah be Karadeniz, türkülere söyletirsin sevdaný.
Kýyýlarýnda bekletme beni. Çiçeklendiðinde daðlarýn,beni bulursun. Yaðmur olur yaðarým saçlarýna. Gecenin en tenha yerinde her gün. Aðýt seslerini bir ben yakalarým. Ah be Karadeniz,kýyýlarýnda bekletme beni.
Ben ölüyorum sen gidiyorsun. Gözyaþlarýmý arkanda býrakarak, Mavileri yakýp da mý gidiyorsun. Onun için mi siyaha kaldý adýn. Ah be Karadeniz baþlamadan bitiriyorsun. Ah be Karadeniz ben ölüyorum sen gidiyorsun…
Mehmet DALKANAT Sosyal Medyada Paylaşın:
avrasya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.