Gün kan rengi doðar ufukta. Henüz mahzende tomurcuklanan, Ayýn bir yüzü. Namlunun ucunda kan gülleridir açan. Dört parmak kar altýnda. Hüzünlü bir gülümsemedir kalan. Beyazlaþan dudaklarýmda….
Loþ ýþýklarýn süzüldüðü. Daracýk çürük penceremden. Özgürlüðe koþmaktadýr hayat. Dolu-dizgin ve dünyaya küskün. Sisten örülmüþ bir avuç denizi çiseler. Zühre yýldýzý doðuyorken avuçlarýma…
Yeniden güneþ panayýrý kurulur. Hasret harmaný çiçekler açar yanaklarýmda. Ve yeniden kan gülleri dökülür mýsralarýma. Bir güvercin kanat çýrpar, Bir üveyik dalýndan düþer. Bir ceylan acýyla yumar gözlerini. Ve daha açýlýr bu kalem…. Gün kan rengi batmayacak ufukta.
Gün gelir samanyolundan bakar yeryüzüne. Lacivert kadife gecelerden damlayan. Yarýnlarýn aydýnlýðýný vurur yüzüne. Korkunç bir ýssýzlýðýn hakim olduðu çöllerde. Amansýz kör kuyudaki Yusuf’un derinden sesleniþine. Pür dikkat kesilir, bir cevap verir belki de…
Uçsuz bucaksýz ummanlarýn. Üzerindeki gerçeklere doðru. Uçan bir göçmen kuþ olur belki. Ufuklarýn mavi derinliklerinde… Bir göz uçarak baðdaþ kurar. Sevdanýn engin denizlerine… Ve belki de geleceðimize açýlan Gök kuþaðýmýzýn resmini çizer. Ufkumuzda tüllenen, güzellikler iklimine….
Mehmet DALKANAT Sosyal Medyada Paylaşın:
avrasya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.