Elma Kurdu'm...

Elma Kurdu’m..
Nasýl da bunca zaman yaþamýþsýn içimde,
Hiç ses çýkarmadan..
Ne zamanki daðýtmaya baþladým kendimi,
O zaman çýkardýn baþýný yuvandan..

Ben çýðlýk atmasam,
Ýçimde beni minik minik yemeye devam edecektin..
Ben küçük küçük acýmadan yok olacaktým..
Önce biraz uyuþturup,
Sonra ýsýrýklar atacaktýn,
Ben hissetmeden içten içe yok olacaktým…

Isýrmasam ben Elma’yý
Senin Kurt’luðun ortaya çýkar mýydý?
Sen kemirmesen içimi
Ben ne kadar Elma kalýrdým?

Daha ne kadar sessizce içimde yaþayacaktýn?
Sen kendi yuvaný yiyerek yýkýyordun..
Ne kadar farklýydýk iþte,
Ben Elma , Sen Kurt’uydun….
Ama iç içeydik ..

Kemirdin durdun içimi,
Göçtü kalbimin sol yanýndaki boþluk,
Artýk tekrar kalp olamayacak kadar bir tortu kaldý içimde
Ölümcül darbelerinden,
Ömrüme kalan…

Telaþým hep parmak uçlarýmdaydý,
Aklým, içimin alabildiðince acý,
Hangi elmalardan gelen kokuydu kokun,
Ýçten içe çürüttüðün,
Nasýrlý ellerindi ciðerlerimi acýtan…

(OnDokuz-Aralýk-ÝkiBinOnBir*15:00)
Nevin Akbulut

Sosyal Medyada Paylaşın: