kül rengi olsaydý ayrýlýk... avucumun içine alýp, üfleseydim. zamansýzlýðý öðrenirdi serçeler, kelebekler yaþamayý.. bir kere ölmediysen yaþayamazsýn zaten... ve kelebekler bir kere ölür. serçeler hep dakiktir, oysaki zamansýzlýk.. üflesem, yeniden alevlenir mi , gözleri.. serçelere yardým edin, ona doðru uçsunlar, üflesem tekrar.. geceye uçuþsa saçlarý... kelebekler konsa, ayrýlýk lügatlardan kalkar! yakamozlar, bu kadar güzel olabilir mi? gözlerin alevlense, kül rengi ayrýlýða sarýlsam.. sarýldýkça da alevlense, avucumdan dökülse parkelere. þimdi hangi düþ bizi sýðdýrabilir ki zamansýzlýða ? serçeler kelebekleri öldürün ! yaþasýnlar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Merve Taşçı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.