Kör'Kütük..

Körkütüktü Sana olan mýrýldanmalarým,
Aþk’ndan sarhoþtum..
Hiç çýðlýk atamadým,
Baðýrsam sesim Sesi’nde kaybolurdu…

Körkütüktü Aþkým,
Yalnýzdý bir o kadar da,
Kendi kendine içer, sarhoþ olurdu..
En çok bu halleri sevilirdi.

Körkütüktü karanlýklarým..
Yine kimsesizdi..
Karanlýklarý kendi gözlerimle görüp,
Ýçimde yaþardým..

Sokaða dökülen insanlardan daha kör’düm..
Herkesi görür anlayamazdým..
Nakaratý eskimiþ bir ezgi kulaklarýmda,
Kimseleri duyamazdým..

Körkütüktü dudaðým,
Geceden kalma sarhoþlukla uyuþmuþ,
Ne konuþacaðýný bilmeden,
Kimsenin anlamadýðý kelimeler dökülürdü..

Körkütüktü ellerim,
Ellerinsiz hep üþür, hep titrerdi..
Hangi sýcaklýk durdururdu bu sarhoþluðu,
Bu titremeyi?..

Körkütüktü gözlerim..
Seni gördüðünden beri içmiþ gözlerini..
Baþka gözlere,
Kör olmuþ gözlerim..

En çok kelimelerim körkütüktü..
Anlamak için kör mü olmak gerekirdi?
Yandýðýma inanman için,
Kül mü olmam gerekirdi?


Sekiz-Aralýk-ÝkiBinOnBir*11:15
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın: