Bir al-elma olsaydý
Eþit biçimde dilimler,
Paylaþýrdýk mutluluðu;
“Þu senin
Bu benim! ” derdik.
Tadýný çýkara çýkara
Eminirdik;
Elma deðil dilemezsin ki…
Küçücük bir çalýþkuþu
Mutluluk.
Ne zaman gelir,
Ne zaman öter,
Ne zaman susar,
Nereye gider
Bilemezsin ki…
Bindikçe biner
Aðýrlýðý
Yalnýzlýðýn.
Özlemin yangýnlara dönüþür
Ýçin bir yanar, bir üþür.
“Geleceðim! ” dersin
Göz takvimde,
Söz askýda kalýr.
Engel üstüne engel
Gelemezsin ki…
Beni sorma var’la yok arasý.
Ey kara gözlerin çýrasý
Bütün mühletleri bitirdim,
Ben, beni yitirdim.
Gelsen de beni
Koyduðun yerde
Koyduðun gibi bulamazsýn ki…
Kendimden biliyorum
Çok göçük altýnda kaldým,
Nice hülyâlara daldým.
Bir sevdaya kaptýrdýysan yakaný
Bir daha kurtaramazsýn ki…
Köprünün o yakasýnda sen,
Bu yakasýnda ben
Ayný ýrmaðý seyrediyoruz.
Hep bu vakitlerde
Nedir bizi yakan,
Nedir üþüten
Neden
Akla yakýn cevap yok
Bulamazsýn ki…
Yeniden,
Yeniden ilân ediyorum:
Yüreðimdeki tomurcuk gülümsün
Ezgiler dokuyan.
Varý yoðu ayet ayet okuyan
Gönül dilimsin.
Gökte dolunay vardý
Sözleþtiðimizde;
Gene var.
Bilmeyenler bilsin
Sevgilimsin.
Duyduðunu,
Dinlediðini
Beni anladýðýný biliyorum.
Baþka türlü benim olmazsýn ki…
Bahaeddin KARAKOÇ (Sürgün Vezirin Aþk Neþideleri – Dolunay Yay. – 2004)
Bahattin Karakoç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.