Bahattin Karakoç
Rahman ve Rahim olan Adýna sýðýnarak,
Açtým iki elimi, kor gibi iki yaprak.
Bir edep ölçeðinde umutlu ve utangaç,
Ýþte dünya önünde, benim ruhum Sana aç.
Bu seyriyen ellerle, Senden Seni isterim,
Senden Seni Ýsterken, canýmdan çýkar tenim.
Sana âþýk ruhumdur, merceði yakan ýþýk
Gözlerim, Cemalini görmeden de kamaþýk
Bir mirasyediyim ben, iflasýn eþiðinde,
Hep sabýrla çürüyor, ihlas bileþiðinde.
Kimin kimlik ararken, hem güler hem aðlarým
Yükseklerden dökülen, sular gibi çaðlarým.
Çok tuzlu bir denizim, her aným med ve cezir,
Sana âþýk olalý, yüreðim kutla esrir.
Döþeðim kara toprak, yorganým kara bulut,
Ben Seninle doluyken, vurgun yapamaz umut.
Her insan günah iþler, Sen’den saklanýr mý sýr?
Tövbe dilekçesiyle sýrttan kalkar bu nasýr.
Kainatý yarattýn, donattýn, rýzýk verdin,
Kimine sonsuz körlük, kimine ýþýk verdin.
”Yanlýþ adým atmayýn! ”, diye indi her kitap,
Sana açýlan eli, geri çevirmezsin Rab.
Ulu Birsin, sineden Peygamberler gönderdin,
Gökyüzüne yýldýzlar, yere çiçekler serdin.
Senden önce bir Sen yok, kâinatta ilk Sen’sin!
Bu kâinat bir meta, hepsine mâlik Sen’sin!
Rabb’im Seni tanýyan, bilir doluyu – boþu.
Kapýna geldi iþte, yorgun bir aþk þarhoþu.
Garibim, muzdaribim ama umutsuz deðil,
Seninle dost olanlar, cihanda mutsuz deðil,
Kulunun Kurbanýyým, Rabb’im Senin mülkünde,
Garip kulun, lütfeyle gülümse dilekçeme.
Senin için verince, verenin feyzi artar,
Gönülden bir sadaka, daðca bir ömrü tartar.
Kainatta ne varsa, hepsinin zikrinde Sen!
Hamd ve þükür Sanadýr, her þey Sen’inle esen!
Sen ki Sana geleni, çevirmezsin eli Boþ,
Âþýk boþa dememiþ: Lütfûn da kahrýn da hoþ!
Bir Beyaz Dilekçedir, Sana her yalvarýþým,
Ýmanýmla amelim, hem perdem, hem nakýþým.
Çalý bile, kendine sýðýnan kuþu itmez,
Sen Gafursun, Azizsin, Senin Keremin bitmez!
Geldim iþte kapýna, kul Senden ýrak olmaz
Sana adanmamýþsa, yürekte yürek olmaz!
Her müslüman bir kartal, vurulur da pes etmez,
Oruçtan tad alanlar, kemik peþinde gitmez.
Bezm-i elest’te Sana, secde eden ruh için;
Verdiðin söze sadýk, doðru giden ruh Ýçin:
Hiç kimseyi vatansýz, milletini devletsiz,
Gönülleri sevdasýz, þehirleri mabetsiz;
Bayraklarý rüzgârsýz, ocaklarý ateþsiz
Býrakma ulu Rabbim, asi kul deðiliz biz.
Benden önce esirge, Muhammet Ümmetini,
Esen gitsin her kervan, en sona ula beni!
Kâinat bir mozaik, her þeye sahip Allah!
Ey gizli ve âþikâr, her derde tabip Allah! …
Bahattin Karakoç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.