Ben Senin Yusuf’un Olmuþum
Hava-kara-deniz, öyle bir üçgen kurmuþum
Ve üçgenin merkezine kendim oturmuþum
Üzerime bir hüznün kara çadýrý çökmüþ
Çýnar duldada kalan son yapraðý da dökmüþ
Enginlere yaðmur, yükseklere kar yaðýyor
Gecesi - gündüzü yok, hep bir karar yaðýyor.
Býrakmýþ üzerime sularýný savaklar
Çýldýrdý-çýldýracak bütün çýplak kavaklar
Denizdeki dalgalar sanki ayran dövüyor
Köpürttükçe sularý celâlini övüyor
Gök karnýnda olaný boþaltýyor aþaðý
Kim bulup kaldýracak dolu vurmuþ baþaðý?
Yüzmem yok, uçmak bilmem, doðuþtan karalýyým
Üçgenin merkezinde seninle çýralýyým
Dolunun düþürdüðü baþak benim sevgili,
Beline kuþandýðýn kuþak benim, sevgili
Ne bir uçakta pilot, ne gemide kaptaným
Aþkýnla desenlenen bir özge gülâbdaným.
Mevsim umurumda mý, bana hep bir gül býrak
Sormadýðýn günlerde ne hâldeyim iyi bak
Uzaktan geçen kuþlar konmuyor pencereme
Sensiz bir gün yaþamak en aðýr bir cereme
Seni bulduðum yerde kendimi yitiririm
Benden bir çiçek iste, bir bahçe getiririm.
Gece gökte ay yoktu, gündüz oldu güneþ yok
Ayrýlýk ateþini katlayacak ateþ yok
Kaç gündür görmüyorum sancaðýný-tuðunu
Gönlüme anlatamam bu ani yokluðunu
Enginlere yaðmur, yükseklere kar yaðýyor
Zaman yüreðime deli acýlar saðýyor.
Ben seni düþünürken birden bir geyik meler
Garip kuþlar uçuþur, develeþir tepeler
Karalar daha kara, kýrmýzýlar da öyle
Bunlar sanrý deðilse adýný kendin söyle
Türkülerim ýslanýr yaðmuru eme eme
Kýyýsýz bir denizde dünya çöker enseme.
Havalar o kadar bozdu ki çok üþüyorum
Her zaman, her yerde ülkümle örtüþüyorum
Ben senin Yusuf un olmuþum aþkla bilece
Her yazýtta seni okuyorum hece hece
Ey yiðit yüreðimin en mukaddes cevþeni,
Yýlanlý kuyulardan artýk çek çýkar beni! ...
Bahaeddin KARAKOÇ
(Ben Senin Yusuf’un Olmuþum - Dolunay Yayýnlarý, Nisan 2006 / ANKARA)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.