“Caným” dediðin anda, içime cemre düþer Aþkýn ile yakarsýn, çeþm-i þehlâ bakýþlým. Nedeni sizce mâlum, her fýrsatta kalbime Ilýk ýlýk akarsýn, çeþm-i þehlâ bakýþlým.
Mâþukluk buna denir, nasýl da kaynadý kan Hayatýmsýn sen benim, hem Cânân’ým hem de can Aþkýn ateþi yaktý, daha ilk gördüðüm an Niçin baygýn bakarsýn, çeþm-i þehlâ bakýþlým?
Ýnan kimseler bilmez, kalpteki yerlerini Elbette ben saklarým, senin tüm sýrlarýný Elde deðil bu sevdâ, o aþkýn korlarýný Mangal ile dökersin, çeþm-i þehlâ bakýþlým.
Birlikte yiyebilsek, biz o aþkýn lokumun Ýnan baþka kimse yok, hedef sensin okumun Rastgele bir þekilde, sevdânýn has tohumun Ne de tatlý ekersin, çeþm-i þehlâ bakýþlým.
Allah yazmýþ ki seni, benim gönül arþýma Nasýl oldu bilmedim, birden çýktýn çarþýma Edâ, cilve, naz ile, sen geçerek karþýma Keklik gibi sekersin, çeþm-i þehlâ bakýþlým…?
05/11/’11 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.