DURGUNLUK
uzanmýþým sýrtüstü vefasýna çimlerin
demir atmýþ bakýþým kimsesiz bir buluta,
zaman bir cani gibi tüyüyor sanki tin tin
mekâna veda edip bu derin durgunlukta.
rüzgârgülü mýhlanmýþ geçmiþin kör ininde,
kabuk baðlamak üzre yaralarý mazinin.
bir çocuk gülüþü var göðün maviliðinde
aðrýsý buharlaþmýþ sanki huysuz dizimin.
ýþýnlarýn nefesinde, sessizliðin sesinde
esintisi tozuyor huzurun ýlýk ýlýk.
yorgun ruhum esniyor miladýn öncesinde
bir müze köþesinde vicdan gibi satýlýk.
durgunlaþmýþ enginler, durgunlaþmýþ tüm doða,
sanki yeni bir þeye iþaret bu durgunluk.
kuþkular umut olup sarýlmýþ bir yumaða
bir güven sahilinde güneþliyor yorgunluk.
ben de zincirlerini kýrýp zor anýlarýn
ilk defa uzanmýþým huzurun kuytusunda
ve ilk defa ardýndan bunca kirli yýllarýn
durulmuþ duygularým duruluðun suyunda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.