Ýstanbul’da gece yarýsý Fatih’de bir manav
ona kadar yolumuz var:
saat dört!
Buna da bir yalan, sen kýþý sevmezsin
bir kapý aralýðý kadar, tenine parfüm sürmektesin!
Gittikçe herkes gibisin, her caddede yürümektesin!
Sildiðin son peçete neden yerde? Kirletmemelisin!
Kirlettikçe sahte güzelliðin
aþka deðmez bu kadar emeðin
aþka giden yolda kokusu olmalý çiçeðin
sen çiçeðimi eziyorsun, yanaðýnda sümüklü böceðin;
bir öpücüðe dahi engel koyuyor yedi kat süslü hallerin!
Yürüyorum,
kent soðuk!
Bonibonu aðzýnda eriyen bir çocuk titreyiþim;
sarsýlsam zelzele zanneder;
ezilmekten býkan hamamböceklerim!
Kuyruk sokumuna kadar aþka batmýþ yerküre
bir bilen olsa da önünde diz çökmeli
olmadý aðlamalý saatlerce;
aþkçýlýktan malulen emekli olduðumuzdan.
Bir taþ,
vurursam ’gol’ diye baðýrmayacak arabalar,
alarmlarý tutup,
ciyak ciyak baðýracaklar!
Sebep mi;
çiþini tutacak bir sebep bulmalý tüm bulutlar,
elimde kulaðýmdan çýkarýlmýþ nasihatler...
Tanýdýk bir deli dahi yapmaz bunlarý,
seni düþündüðümde, olduðum o canavar kadar!
Ucuna kadar yanmaya alýþkýn kibrit çöpüyüm
sýr deðil ki;
bunu Müzeyyen Senar ile paylaþmalý
cephede centaurlar görmeli
sen korkup da omzuma yaslanýrsýn belki
ya da öyle bir þey yokmuþçasýna gözlerini kýsýp
bir yalan bulup, montumun içine saklanýrsýn; deðil mi?
Nasýl olsa sen üþüdün mü kadýn; ben erkeðim,
üstümde ki montu sanki senin için almýþým.
Hadi be oradan,
hadi be;
Fatih’de bu saatte gramofon mu olur?
Delirdin mi sende!
Montuma saklanan bir kedi gibisin,
ama nasýl yürüyecek bu iþ;
öpmek istesem boyun zaten kýsa,
gittikçe küçülmektesin!
Ah Hera,
vara vara
geldik yine bir hayalin sonuna.
Artýk Ýstanbul yok,
Fatih’den yokuþ çýkmak da!
Manav’ýn sahibini de geçen gün kaldýrmýþlar musalladan;
iyisi mi baþka bir manav bulmalý
düþünüp düþünüp seni!