Beni boş ver yalnızlığı kurtar...
Sahipsiz býraktýðýn yalnýzlýk ilk defa konuþtu bugün ,
Hemde gözlerimin içine bakarak.
Adýný fýsýldadý kulaðýma oda özlemiþ seni.
Aðzýma ne geldiyse saydým
’’seni düþünmeden býrakýp gideni sen özlüyorsun öyle mi.
Lanet olsun sana.’’
Dedim.
Oda çekip gitti sana geliyor galiba...
Sahip çýk ona geceleri göz yaþýný eksik etme
Konuþ onunla beni dinlemeyi çok severdi
Sana da çabuk alýþacaktýr eminim.
Arada bir resimleri saç önüne
Çýkarsýn içindeki mutluluk nefretini
Ayrýca unutma !
Çok çabuk hastalanýr
Malum önümüz kara kýþ
Çetrefilli geçeceðe benziyor
Bir de kötü alýþkanlýðý var sigaraya baþlatýyor
Ardý arkasý kesilmiyor ,
arada içmeyi unutturuyor bir kaç soru sorarak.
Dumanýndan hayaller kuruyor
Hayal dünyasý baya geniþ...
Duydum ayrýlmýþsýnýz.
Umulmadýk þeyler istemiþ senden.
Sevinmedim desem yalan olur,
Yýllarca avuttum kendimi
Senden ele gitti ellerini ýsýtmaya.
Gözlerimdeki cennet üþütüyormuþ bedenini,
Onun cehenneminde ýsýnmaya gitti diye kandýrmýþtým kendimi.
Merak ettiðim þeyler var , içimde kuduran bir deniz misali
Söylesene benim annem gibi miydi annesi ?
Öðretti mi sana bilmediðin namaz surelerini.
Ayetleri.
Bir daha görüþmeyelim gibi doðaçlama bir replikle son vermiþtin cümlelerine.
Adeta bir daða kýyameti bekleme ,
kökünden sökülüp de savrul dercesine...
Ki öylede oldu aslýnda.
Önce ayaklarým ,
sonra dizlerim daha sonrada
bedenime hükmetti bu kanser denen
Ürkütücü hastalýk.
Doymak bilmeyen uyuz bir kemirgen gibi tüketti
Solumdan baþlayýp yayýldý bütün bedenime
Dur durak bilmedi içimdeki sen yangýný
Onca yangýndan dirhem caný acýmadan çýkan ben
Býraktýðýn gayrý meþru yalnýzlýkla uðraþmaktan
Vakit bulamadým gittikçe korlaþan yangýný söndürmeye
Ýyi oldu aslýnda
Üzülmüyorum inan
Böyle daha bir hoþuma gidiyor geleceðini düþlemek.
Gelmeyeceðini de biliyorum ama umutlanýyor iþte insan.
Sana gel diyorum diye neler iþittim bir bilsen.
Ne gurur kaldý ne onur.
Hoþ cahilliklerine veriyorum , ulan gidiþini görselerdi yazmayý býrak konuþmayý unuturlardý...
Yine utanmadan çekinmeden sana gel diyebiliyorum.
Hadi kirpiklerini kaldýrda cemreler yuvalarýna dönsün.
Biri aðaran saçlarýma,
bir diðeri buz tutan parmaklarýma ,
sonuncusu da doðduðun yere yüreðimin tam ortasýna düþsün...
Özledim inkar etmiyorum
Her halinle kabulümsün
Sen yeter ki gel.
Ýyi hatýrlýyorum.
Ýlk gün dudaklarýmdan geçmiþin umurum da deðil diye dökülmüþtü sözcükler
Geleceðe dair hayaller var demiþtik.
Geçmiþi geçmiþte býrakýp dönemedik bu günlere
gidiþinle soldu menekþeler
begonyalar açmaz oldu.
Evin dört köþesindeki tarçýn kokusunun yerini
iç karartan, yaþamaktan soðutan matem havasý kapladý
Son günlerimi kaðýt kalemle sayýyor doktorlar
ya bugün diyorlar yada yarýn.
Gel de þaþýrtalým þu doktorlarý
Ýmkansýzý baþaralým.
Benim yerim , senin yanýn.
Senin sol tarafýn benim kurtarýcým...
| Doðan Yücetaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.