Ruhumun Mezar Taşına Adını Yazacağım

Ruhumu defnettiðim beden kabrimin,
Mezar taþýna adýný yazacaðým.
Adý : SEN,
Soyadý: SEN
Doðum : SEN’de doðdu
Ölüm : SEN’le öldü…
Bilmiyorum Sen’i yazmama gerek var mý?
Ruhum Sen, beynim Sen,
Aklým, bedenim, yüreðim Sen olduktan sonra…
Beden kuyusuna düþmüþ Yusuf gibiyim,
Hangi kuyuya düþen Yusuf, bir bezirgânýn ipine sarýlmadý ki?
Hangi güzel, Züleyha bakýþlarýyla,
Demet demet çiçekleri kondurmadýlar ki, Yusuf’i cemallere…
Ey benim gönül kabýmý doldurduðum abý hayat,
Ben herkesten çok seni özlüyorum, seni bekliyorum…
Aklar inen gözlerime, bir bakýþlýk Sen sürmek istiyorum,
Sensizliðime yýrtýlan gömleðim þahit olur,
Ben bu halimle beklemem amma, bir ömür boyu Yakup gibiyim…
Ve gözlerim de yüreðimle birlikte kör oldu.
Kör olmaya razýyým, çünkü sensizliðin olduðu yeri görsem ne çýkar,
Zaten senden baþkasýný görmek istemiyorum…
Testinin içinde ne varsa, dýþýna da o sýzarmýþ,
Þimdi içimde ki Sen, kelime kelime olup, yüreðimden sýzýyorsun,
Baþka söz bilemem, her söz yalnýzca Sen’i anlatýr,
Baþka yön bilemem, her yön sana doðru,
Baþka yol bilemem, bütün yollar sana çýkýyor…
Bütün yollar sana çýksa da korkuyorum yürümekten,
Ya yeniden gidersen?
Ya kendini yeniden bilinmezliklerin sahralarýnda aratýrsan?
Þimdi anlýyorum Kays’a, neden Mecnun dediklerini ve sana, neden Leyla diyeceðimi…
Ey Yar, ben seninle de, sensiz de Mecnun’um,
Senin varlýðýn da, yokluðun da bir yüreðimde,
Çünkü sen var iken de, yok iken de SENÝ ÇOK ÖZLÜYORUM.
Ve ey Yar, sen benim bütün benliðimi kuþatmýþken, senden ayrý olmayý düþünemem,
Sen benim içimdeyken bile hep özlenesi oldun,
Seni hem içimde taþýyorum, hem de hala özlüyorum…
Sana olan hasretimi anlatamam, kelimeler yetersiz kalýyor,
Yine de bildiðim bütün kelimelere manalarý yüklüyorum,
Cümleleri sadece Senin için istifliyorum,
Ve ey Yar, yüreðimle konuþurken, Sen hep yanýmda oluyorsun,
Ve ey Yar, kýrýk dökük kelimelerim bile, Senle çok güzel…
Þimdi ben bütün hücrelerimle bile Sen olmuþum,
Ben diye bir þey kalmamýþ bende,
Acýsýyla, tatlýsýyla þimdi SEN’i yaþýyorum,
Anladým ki, pervane olmak ateþe âþýk olmakmýþ,
Ateþte olmakmýþ, ateþ olmakmýþ.
Sen ki benim yüreðimde yanan ateþsin,
Nasýl olsa ateþine düþmüþüm, yanmýþým,
Ey beni kendin eyleyen Yar, SEN olmuþum…
Soracak mýsýn bana, neden adýmý mezar taþýna yazýyorsun diye?
Kim bilir, belki bir gün, yüreði aþk yarasýyla yaralý birisi ziyaret ederse,
SEN için benden geçenin ruhuna bir nefeslik SEN baðýþlar,
Ve bu köhnemiþ beden kabrimi, SEN’le doldurur…

yakup çak

Sosyal Medyada Paylaşın: