Karanlýðýn odasýndayým birden
þiir yazmak geldi, alnýmýn ortasýnda
ay gibi parladý
uzun bir düðüm
çözmek için kendimdeyim
tüm geceleri savdým
bir öðle üzeri
aðustos bahçesinde birazcýk sarý
bensiz sevgilimi, sevgisini
yazmak istiyorum , bu karanlýk odaya
bir duvarda resim o
her an baktýðým doyamadýðým
ve bir karanfil saksýda
kokladýkça daha güzel kokan
iyice kendimdeyim
hafifçe baþ aðrýsý köylülüðüm
yüzümün kýzartýsý
hiçbir þey bilmiyorum ,ne kötü
ucuz iþ yapýyormuþum
hayrýma !
daha güzel olmalýymýþým
bilmem kime benziyormuþum da
televizyonda
ne akýlsýzlýk
beni iyi tanýdýklarýný sanýrdým
adým nazik dedim, usulca
ah dünyanýn aptalý benim
sesi çýkmayan ben
ne aptalým ne !
kendimde olduðumu kantlamak
ve ozan
uzun bir gürültü koparmak
masal daðý yarýlýrca gerçek
eþit olduðunu yazsýn
yeryüzüyle gökyüzünün
durup durup küçüklüðümden ar etmeyeyim
yeni bir yeþilde açýlsýn gözlerim
birinci düðüm
çekil git aradan
sevgiliyle , sevgiyle aramýzý bozma
ah, ikimiz ayrýlmadýk
kim bakýp da gülerse gülsün
biz birbirimizin acýsýyla
var ederiz !
elimin üstünde eli
gözlerimde gözleri
-Eski bir þiir- Nazik Gülünay
Kýzýmýn , damadýmýn ve bütün öðretmenlerin öðretmenler gününü kutluyorum..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.