Hayat /Denilen/Kadýn
Düz ve sabitti dün
Miadý ýssýz bir karanlýðýn
Gölgesinde bittiðinde
Henüz iþaretlenmemiþ bir güneþle
Baþlamamýþtý bahar
Yüzleri yerde adamlar deðildi
Mutluluk katýldýðý gün öncesinde
Sýcak ve huþulu bir sicille merhabalaþmýþ
Adý saný belli kelimelerle çiçekler arasý
Seviþmeleri baþlatmýþtý
Su suhuletli bir sukuneti akýyordu
Yataðýndan çýkmadan henüz
Ay ýþýklarýyla halelenerek karanlýða nisbet
Güçlü duygular taþýyordu
Gün-eþliðinde baþlayacak yarýna dair
Sabýrla sýnadýðý sað elini sunduðunda
Uzak bir aðlamak yoktu
Süngülü cümlelerde saldýrmazdan önce
Piþmanlýðý var eden vicdaný
Israrla davet etmiþti
/
Gül; küllenip küflü bir rengle mýrýldandýðý
Uzletli þarkýsýný saðdýðýnda gövdesinden
Aylak adamlarýn sýðýnmacý maceralarýna
Konu olmuþ kaderini hatýrlattý sevgilisi
Soðutulmuþ matemlerle titrek ellerine
Dikenlerini batýrýrken
Vay dedi doðulu bir aþk
Þeceresine bakmadan yüreðinin
Hicab etmeden son katresine kadar adandýðý sevmesinin
Tarumar ettiði yýkýntýlarý arasýnda
Vah dedi büyük hasletleri varmýþ gibi güneþinin
Üþüttüðü yalnýzlýklarýna sürgün ettiði çöllerin içinden
“Ne kadar saklasa da aklýnýn hýzýný yitirdiði bir an da
Sevmiþ olmalýydý bu hayat denilen kadýný”