Sonbahar

Dalacaðýz yakýnda soðuk bir karanlýða
Elveda kýsa yazýn parlak ýþýðý
duyuyorum düþtüðünü bir cenaze gibi
Kaldýrýmda çýnlayan kocaman aðaçlarýn
Artýk bütün bir kýþ öfkeye dalacaðýz
tüyler ürpertici ritmi soðuk havaya
Ve kutup cehennemindeyse güneþ
içim kýzýl bir blokta donuyor artýk

ürpererek dinliyorum her yapraðýn sesini
kurduðumuz iskeleler göklerde saðýr artýk
ruhum bir kule gibi tamamen yenik
rüzgar darbelerinin yorulmaz öfkesinde
Sanki sarsýlýyoruz bir monoton þokla
bir yerlere çivili kocaman bir tabutta
Dün bitmeden yaz þimdi sonbahar
bu gizemli ses ayrýlýk çaný çalar


seviyorum gözlerindeki yeþilimsi ýþýklarý
ol manzara þimdi yanlýzca kekre
Ve hiçbir þey, askýn yada yarin yüzü bile
Deniz üstü parlayan bir güneþ etmez
Her þeye raðmen bir anne þefkatiyle
Hatta bir nankör yada alçak bir adam bile
dost ya da düþman bir anlýk hayat
Muhteþem bir sonbahar veya günbatýmý eder


Kýsa misyonu hayatýn aç gözlü mezar bekler
Birak dinlensin alnýn kucaklarýnda
Tatmak niyetiyle beyaz sýcak piþman bir yazý daha
sarý ýþýk hüzmesi geçen mevsimler kadar

baharýn saçlarý aktý yastýðýmdan
Uçlarý kýrýk yapraklarýnýn
renkleri yalaz dal uçlarýndan tuttum
güne baktým, ellerimden aktý
saçlarý beyaz bir geceye yanýktým
yaþam deli gömleði giymiþ bir ahmak
ellerimden düþtü bahar saçlarýmdan yastýk