Omuzlarýmda aðýr bir yük,
Ýki büklüm ayaklar..
Bebek gibi aðlaþýyor kara bulutlar
Ölüm baþucumuza konmuþ
Can alýcý kuþ gibi,
Alaycý bir uslupla ýslýk çalmakta.
Vakit yüzleþme vakti,
Olmaz ki ölümün gündüzü ,gecesi
Ne kaldý geriye düþlerden baþka,
Bu sokaklar bizim sokaklarýmýz deðil.
Bu yollar bu kaldýrýmlar ,
Hepsi bize yabancý.
Ýnsanlýk doðuþtan yalancý
Dudaklarda gül yok !
Avuçlar soðuk ,
Üþütmekteler
Yoldaki kediyi bile .
Duygular robotlaþmýþ,
Fikirler yozlaþmýþ
Aslýnda, insanlýk kendini kandýrmýþ ...
Uzun bir tünelden geçmekteyiz,
Ne ýþýk var , ne trafik levhasý
Hýzla dümen kýrmazsa , uyuklayan sürücü
Belli olmaz , kimdir ölen ,
Kimdir günahlarýyla kalan ?
Bu kýsýr döngüyü delecek,
Bir ýþýk , bir umut var biliyorum !
Ama nafile !
Sesimiz kayboluyor , sessizliðin içinde
Kopkoyu bir karanlýk kalýyor geriye
Tünelin sonunda çýkýlýyor ýþýða
Haydi insanlýk diyorum ,
Haydi ! haydi !
Nasýl týrmanýr duvara kedi
En yükseðe
Yükseðe !
Þiiri birlikte yazdýðýmýz arkadaþým Vecdi Murat Soydan ’a teþekkürler..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.