TUTSAĞIYIM EYAHLARIN

sunduðun hicran kadehiyle
yudumluyorum suskunluðu,
hüznüme katýk oluyor
gözyaþlarým,
kaçýrarak yüzümü
gerçeðin aynasýndan,
dalýyorum efsunlu
vâdisine hülyâlarýn,
güneþe kin besliyorum,
kurþun sýkýyorum
izine þafaklarýn…

züleyha hücresinde
örselenir iffetim;
duramam yusufça dimdik,
o ki; azap meleðim
mahkûmuyum çaresiz
yüreðimde þaklayan
gül dalý kýrbaçlarýn…

mecnûnla izim kalýyor çöllerde,
ferhat olup deliyorum
yüreðini daðlarýn,
tükeniyor birer birer
koþtuðum tüm ufuklar
yorgun düþüyor umutlarým…

giriyorum koynuna gece’nin
dinsin diye sancýlarým,
gece;
amansýz bir makber
münker nekir’i benim
ve sanýðýyým
en çetin davalarýn...

sýrlarým ifþa edecekler diye
kendilerini
içim titriyor
tutsaðý oluyorum
eyvâhlarýn…

son çâre deyip
sýðýnýyorum kucaðýna;
ceylancasýna tedirgin,
kuþ gibi ürkek,
ve son nefes gibi umutsuz
duâlarýn…

Sosyal Medyada Paylaşın: