ÇİFTE SONBAHAR

bidünya toz arasýnda, tek onun kokusu
anlamsýz/ deðersiz/ savrulan
masa sandalye, kap kacak, kilim
bir ulumanýn içinde yuvalanýyor ölüm!
dumansýz tütüyor ateþi
susacak nefesler birazdan


kara bahtlý çocuk
beyaz bir iplik ilmeði vermedi eline hayat
denizi bilmezken hiç
yaþayamadýðýn dünyalara, yelken açamamýþken daha
yapamadýðýn kumdan kaleler
kat kat üzerinde yýðýlý þimdi
geçiþ yok karanlýktan


yeþilin neþesi solarken bahçende
çook uzaklardan, hayâl meyâl
bir miþli masal duyacak kulaðýn
gözündeki yaþama arzunun
üzerine serpilen topraktan
kapandý umut ýþýðýn


paslanmýþ çýkrýðýyla
acýlar boþaltýlacak yarýnlara boþ kuyudan
kalan köz, küllenmeyecek hiçbir zaman
avuntusuz gelecek bahar
hüzünler göç etmeyecek
saatler durdu ve de hayatlar

kesildi pýnarýn suyu
kimsesizliðe aktý kendi içinde
hem siyah, hem beyazý giydiren
bu çifte sonbahar!...


ey vebâl arsýzlarý! /doymadýnýz…
sindirdiniz midenizde yediklerinizi
söyleyin þimdi
köklerini söküp gündüzü gömerken gece
gülüþü dudakta kalan
bunca cansýz bakýþa nasýl katlanacak vicdanýnýz?...


Hâdiye Kaptan
(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



Sosyal Medyada Paylaşın: