beni yalnýz bir þehir gibi unuttun burada
saçlarý kývrýk kadýnlar tarlasýnda uykunun.
güvendim akþamlarý avýna süslenen kurtlara,
korkuya ve bir ressama geceyi siyaha boyayan,
alnýmýn dikiþindeki elmasýna güneþin.
rüzgârdýr dedim saçýmý sallayan ürpertiye
evler içindeki hayatý getirdi, ben sustum
arýzalý bir iliþkinin solfejine taþýndý dudaðým
katlarý çýkýldý baðýrýþlarýn da
kavgamdýr dedim insaný obje eden gerçeðe
sokaktan geçtik, gölgeydik, yaðmur
tazelendi genç semtlere uðradýkça, hayat
kocaman bir nefesin adý ‘‘aþk’’
þimdi bana iki sözcük getiren çocuk
öðrendin unutmanýn alfabesini
tarifi ezberimde hala sevmenin.