içimin dumaný tütüyor hâlâ eski ben’e girdikçe
açmaya çalýþýrdým var gücümle,týrnaklarýmla kazýyarak
bir milim kaydetmeye kuruluydu ayaklarým
bir milim ,gözlerimin yaþýný kurutmaya
aklým iniyordu parmak uçlarýma
bir þelâleydi yüreðim
dolanýyordu sularým
bütün taþlarý
tek tek ezberliyordum su yollarýný
herkes nasýl doldurur testisini
yüzü asýk zamandan
nasýl ölmez insanlar
nasýl boynu bükülmez
analarýn
nasýl aðlamaz insanlar yusuf’ça
dolduruldular kuyuya
ve kapattýlar üstlerine
demir kapýlarý
eski diyorum ya,yeni yeni tütüyor dumanlarým
yerinde eski közler,yerinde kývýlcýmlar
durmadan odun atýyorlar üstüne
canlý kalýyor ateþ
çýkýlamýyor içinden küllerin
nerede kaldý o elleri karanfil,dilleri umut
söndürücüler
nerde kurulacak mut sofrasý
güneþ uyukluyor bulutun arkasýnda
gözlerimize çekilen perde,duman,sis
göz gözü görmüyor ortalýk
duamýz sürünüyor ayak altýnda
ayak altýnda eziliyor çocuklarýn düþleri
boyun eðecek misin güz?
4 10 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.