Koskoca hayatýn karmaþasýndan; kaçmaya çalýþtýðýmda, Her yükü sýrtlanacaðýmý zannettiðim zamanlarda, Omuzlarým küçücüktü.. Kendimi yaptýðým oyuncak evlere sýðdýrmaya çalýþtýðýmda da, Küçüktüm..
Hayat bir evcilik oyunuydu, Ve Ben bu oyunda OyunCu’ydum.. Rolümü en iyi þekilde oynamaya çalýþan… Rolüm en acilinden Büyümekti.. Belki daha fazla yaklaþmak için Ölüm’e..
Her þey bir evcilik oyunu kadar sahte iken, Ben her þeyi ne kadar da ciddiye almýþým meðer..
Zamanla evcilik oyunlarýna sýðamamaya baþladým, Büyüyeceðime hep küçüldüm! Kendimi sýðdýrmaya çalýþtýkça bu küçük Dünya’ya… Ezildim, büzüldüm, eridim.. Daha da küçüldüm…
O kadar büyüyemedim ki.. Hep küçücük kaldým.. Belki de dünya’nýn kirine bulaþmamak için.. Ve aslýnda yalanlara kandým.. Çocuktum …
Aslýnda ben hep küçücüktüm.. Koskoca denilen Dünya’ya sýðýþmak için..
(OnDört-Ekim-ÝkiBinOnBir*18:30)
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.