yokluk esiyordu
düþlem sýnýrlarýnda
o an..
günün saf mavisine dokundu yeryüzü sersemliði
evvel kayboldu
damarlardan sýzan hayat
sonra
sessiz ve düþünceli geçti mevsimlerin hesapsýz kalýþlarý
göz nasýl saklasýn kaygýsýný
özgüleniyor hüzün
gökyüzünün avuçlarýnda
öylece serpiþtiriyor kayýp düþleri
tanýmlanmayan sessizliðe
bir duygunun bilinçaltýnda
toplanýrken küme küme özlemler
daðýlýyor vazgeçiþlerin manþetleri
ve sýnanýyor
gözyaþý mahmurluðu
titrek uyumsayýþlar iþleniyor bulutlara
kirpikleri gölgeliyor
nem
aþk ise kendi yüzüne bile yabancý
savunmasýz gün
üzgünüm
...