Kirlenmiþti Dünya.. Solmuþtu Güneþ.. Ve Ay ; Bulutlarýn arkasýnda kalmýþtý.. Gece alabildiðine Karanlýk…
Solmuþ dudaklarým, birazda kirlenmiþti, Yalan kokan nefeslerde.. Hiçbir þeyi kirletmemekti; Niyetim, Sensiz dudaklarda yok olmaktý..
Yutuyordum yalandan ayaz akþamlarý, Ciðerlerime doluyordu o soðuk poyraz. En yeþil çimenlerin ýslak uçlarýndaydý Gerçekler o kadar içerilerde.
Yokluðuna anlatýlan masallar kadardý Aþk, Zemheri bakýþlarda batan siyahlýktý yüreklerdeki.. Ve gözlerdeki yorgun ferdi, Kirli Beyaz’dý Aþk..
Beyazý bile gitmiþti iþte!... Kirli kalmýþtý sadece cümleleri kaybolan dudaklarda.. Ben bu kir’le öpmek istiyordum dudaklarýný, Kaybolan cümlelerini bulmak için…
Dudaklarýmýn dudaklarýna deðmesiyle, Temizlenirdi yine her þey biliyorum… Derdim sadece temizlemekti.. Kirlenen Aþk’ý, Kirlenen Cümleleri.. Kaybolan kelimeleri bulup, Yeniden baþlamaktý, Kaldýðýn yerden Aþk’a…
(Dört-Ekim-ÝkiBinOnBir*16:10) Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.