iki hüzündü
açan zaman
gözyaþý ýslanýr
yaðmura sarýla sarýla
dost gülücüklü ikilem çevirir yüzünü
emir vermeden sonbahara
ne hasret sesi
ne anne sütü
anlarý avuçlayan su
tarih boyu dile gelmiþ
bir içimlik esaret
düþþelikten ibaret
ýslanan nefes
ve sen, ey ruh
neden
hücre duvarýnda kalýrsýn
sýrýlsýklam
sýrasýný beklesin
kirpiklerindeki hüznün i mgeleri
hala uzak gölgelerin bedeninde
nefesindeki ten rengi
.....